Φίλες και φίλοι,
Κλείνουμε σήμερα τρία χρόνια καθημερινής παρουσίας στο διαδίκτυο, ξεπερνώντας κατά τι τις 500.000 επισκέψεις. Είτε μέσα στην καλοκαιρινή ανάπαυλα, είτε μέσα στην καθημερινή βιοπάλη που είναι το κύριο σκηνικό στις δύσκολες ζωές μας, βρίσκαμε το χρόνο έστω και καθ’ υπέρβαση πολλές φορές, να επικοινωνούμε, να ανταλλάσουμε και να φιλοξενούμε απόψεις.
Όπου κι αν ζείτε υπάρχει κρίση. Κρίση συνολική. Οικονομική, κοινωνική, πολιτική, ηθική. Αλλά υπάρχει και ελπίδα. Η ζωή θα συνεχιστεί όπως συνεχιζόταν πάντα, αφήνοντας πίσω της τις απώλειες και τους αποδεκατισμούς της. Πολλές φορές, και για πολλούς αιώνες, η Ιστορία μοιάζει ακίνητη και παγωμένη μέσα στο χρόνο. Αιώνες περνούν χωρίς να συμβαίνει τίποτα το σημαντικό, ένας απλός κύκλος επιβίωσης με κύκλους πολλαπλών πολέμων, κρίσεων και καταστροφών, και κάποιες εναλλαγές περιστασιακών κύκλων Ανθρωπισμού που σπάνε την πλήξη αιώνων και γεννούν κάποια δημιουργία, κοινωνικότητα και αληθινές αλλαγές. Αλλά μέσα σε τούτη τη γενιά, αυτή που εμείς ζούμε, η Ιστορία τρέχει απίστευτα, σαν κινηματογραφική ταινία.
Ολόκληρος ο κόσμος πλέον, σε όλα τα πλάτη της γης, μοιάζει πια να ζητά και να διεκδικεί τα ίδια πράγματα, κάποια δυνατότητα ύπαρξης και στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Παντού σε όλον τον κόσμο πια, και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ξέρει και βλέπει ο καθένας τη ζωή του διπλανού του, τη μοίρα του και τις καταστροφές του. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, ο μέσος άνθρωπος μπορεί να έχει μια συνολική εικόνα για την κατάσταση στον κόσμο. Το πως ερμηνεύουμε αυτή την κατάσταση θα είναι πάντα μια διαδικασία υποκειμενική, ιδεολογική και φιλοσοφική. Το γεγονός πάντως είναι πως όλος ο κόσμος έχει ενωθεί, τουλάχιστον πληροφοριακά, και όλοι μας βράζουμε στο ίδιο καζάνι.
Πέρασαν τρία χρόνια από την πρώτη ανάρτηση του blog, ήταν η εποχή που βιώναμε στην Ελλάδα το Βατοπαίδιο και την αναποφασιστικότητα ενός "κουρασμένου" Πρωθυπουργού, που εκ των υστέρων αποδεικνύεται πως τελούσε υπό ασφυκτική ομηρεία ξένων επικυρίαρχων και ντόπιων συνεργατών - εκτελεστών τους.
Ακολούθησε η πτώση του και η άνοδος του τελευταίου διαδόχου της δυναστείας Παπανδρέου.
Θυμάμαι την πρώτη του επίσκεψη στην Αρχαία Ολυμπία και τους πύρινους λόγους για την ανόρθωση των πυροπαθών, ενώ σήμερα, δυο χρόνια μετά, ψάχνουμε να βρούμε που κατέληξαν οι εισφορές επώνυμων και ανώνυμων για τον σκοπό αυτό, με αποκορύφωμα τη δημόσια ανάκληση (;) της προσφοράς 37.000.000€ από την οικογένεια Αγγελόπουλου.
Θυμάμαι τις εξαγγελίες των πρώτων ημερών για να μπει φρένο στις δημόσιες σπατάλες ξεκινώντας με την αντικατάσταση του στόλου των ενεργοβόρων αυτοκινήτων του δημοσίου, με άλλα μικρού κυβισμού και σύγχρονης οικολογικής τεχνολογίας, για να καταλήξουμε στις πολυτελείς BMW των 750.000€ με τις οποίες κυκλοφορεί σήμερα ο φιλόδοξος μνηστήρας της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και έχων τη φαεινή ιδέα του εκβιαστικού τέλους των ακινήτων και όχι μόνον.
Θυμάμαι τις βόλτες Παπανδρέου με τον Ισπανό αρχιτέκτονα Χοσέ Ασεμπίγιο και τα μεγάλα λόγια για πράσινη ανάπτυξη, που δυο χρόνια μετά αποδεικνύονται πράσινα άλογα.
Βιώνω τον τελευταίο χρόνο τις μεγαλύτερες λαϊκές κινητοποιήσεις στην πατρίδα μας και την απύθμενη ελληνική κρίση που μέσα στα πλαίσια μιας μεγαλύτερης ευρωπαϊκής μοιάζει τραγική και ακυβέρνητη.
Παρακολουθώ όλα αυτά τα χρόνια την κρίση στην Αμερική, παρακολουθώ και βιώνω όπως όλοι σας και τις άλλες κρίσεις. Τον ωμό θάνατο και ξεσηκωμό στον Αραβικό κόσμο.
Αυτός όμως είναι ο κόσμος μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι, σε αυτόν τον κόσμο ζούμε και με αυτόν θα προχωρήσουμε. Είτε παραπονεθούμε είτε όχι για τις προσωπικές μας ατυχίες, κανείς δεν επιθυμεί να μας ακούσει. Ας προχωρήσουμε λοιπόν.
Το μικρό και ασήμαντο τούτο blog κλείνει σήμερα τρία χρόνια διαδικτυακής παρουσίας, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν νομίζω πως έδωσε τίποτα το σημαντικό, άλλωστε δεν επιδίωξε κάτι τέτοιο, κάποιες ίσως ιστορίες προς τέρψη και κάποιες σκέψεις για να περνάει η ώρα. Υπήρξε προβληματισμός για το εάν πρέπει να συνεχίσουμε ή να σταματήσουμε, για το εάν ωφελεί ή όχι, η αντιπαράθεση ορισμένες φορές, με φίλους, συμπολίτες, συναδέλφους, γνωστούς ή αγνώστους.
Συνεχίζω δεν συνεχίζω, υπάρχει λόγος να υπάρχει ή δεν υπάρχει… πάντως, εδώ είμαι ακόμα. Και παρόλο που οι αντοχές έχουν μειωθεί και οι υποχρεώσεις είναι δυσθεώρητες, θα συνεχίσει όσο θα το επιτρέπουν οι συνθήκες, έστω και με κάποιες περιστασιακές αναρτήσεις, να υπάρχει. Ίσως να αυξηθούν λίγο οι απόψεις φίλων που θα φιλοξενώ, ίσως η θεματολογία να ξεφύγει λίγο απο την ελληνική κρίση και πραγματικότητα με άλλες αναρτήσεις πιο άσχετες και πιο γενικές.
Την ελληνική καθημερινότητα λέω να την αφήσω στους εν Ελλάδι γνωστούς εργολάβους της παρα-πληροφόρησης που εσχάτως και λόγω του κατήφορου των παραδοσιακών μέσων τους, ανακάλυψαν το διαδίκτυο και όλοι έγιναν blogger μεταφέροντας στον ιστοχώρο τον οχετό τους.
Την προβολή κομματικών θέσεων και ηγεσιών, στους κομματικούς ινστρούχτορες, που ως κύμβαλα αλαλάζοντα, επιτίθενται σε όσους δεν καταπίνουν αμάσητα ότι προσφέρουν τα κομματικά μαγειρεία.
Την ενημέρωση των συναδέλφων, στις ομάδες κοινωνικής δικτύωσης (social networks), μακριά από τις αλαζονικές επιρροές και εκδικητικές παρεμβάσεις περαστικών εταιρικών στελεχών που ξέσπασαν στο blog δείχνοντας προκατάληψη και αν μη τι άλλο έλλειψη χιούμορ.
Δεκέμβριος σε λίγες μέρες!
Καλό Χειμώνα και καλές γιορτές λοιπόν σε όλους σας. Με υγεία και δύναμη. Η κρίση είναι και ευκαιρία για αναθεωρήσεις και ριζικές αναδομήσεις. Προσωπικές πάντα. Γιατί όπως αυτό το blog πάντα υπεστήριζε, μόνον οι προσωπικές επαναστάσεις έχουν κάποια πιθανότητα να πετύχουν. Τα υπόλοιπα μεγάλα ιδεολογικά σχήματα και οι φιλοσοφικές θεωρήσεις που μας κυνηγούν νοητά και μας συνθλίβουν, δεν μπορούν να μας εμποδίσουν να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Όσα συμφέροντα κι αν υπάρχουν, στη βάση της πυραμίδας υπάρχουμε εμείς και οι θεμελιώδεις επιλογές μας. Ναι, ίσως να μην είμαστε απόλυτα ελεύθεροι, και ίσως να έχουμε λιγότερη ελευθερία απο όση νομίζουμε και θα θέλαμε. Έχουμε όμως αρκετή για να ορίσουμε τις μικρές ζωές μας.
Επιστρέφω και εγώ στη βάση μου, ξαναμαζεύοντας μια σύγχρονη και σκόρπια ζωή, μοιρασμένη ανάμεσα σε διάφορους κόσμους και εμπειρίες.
Διαδικτυακοί συνταξιδιώτες,
Τις ευχές και τις ευχαριστίες μου!
1 σχόλιο:
Τρία χρόνια κλείνει το blog.
Είναι περίεργο το πως δημιουργήθηκε, είναι ακόμη πιο περίεργο το πως εξελίχθηκε (ή ίσως για κάποιον που ξέρει καλά να μην είναι)...
Σε κάθε περίπτωση το μόνο σίγουρο είναι πως από την πρώτη στιγμή, από τις πρώτες λέξεις που γράφτηκαν, μέχρι και αυτές εδώ, που αυτή τη στιγμή μοιράζομαι μαζί σας, πάντα ήμουν ο εαυτός μου, πάντα γεμάτη αγάπη για όλα όσα ήθελα να μοιραστώ.
Εξ' αρχής ήθελα το blog να είναι ένα κατά βάση προσωπικό ιστολόγιο, στο οποίο όμως να υπήρχαν αναφορές για τις πόλεις στις οποίες ζω, κάποια από τα πράγματα που πίστευα πως αξίζει να "ακουστούν", κάποιες από τις μεγάλες αγάπες μου (όπως η λογοτεχνία, το θέατρο, η μουσική, ο Παναθηναϊκός, η πολιτική κ.α.), και φυσικά συναισθήματα, είτε αυτά εκφράζονταν με εικόνες, είτε με λέξεις...
Τελικά, η αλήθεια είναι πως από εδώ αποκόμισα περισσότερα πράγματα από όσα θα περίμενα ή φανταζόμουν.
Το blog στάθηκε αφορμή να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους, να ανταλλάξω απόψεις για θέματα που με ενδιέφεραν, να μάθω πολλά από όλους εσάς, να διευρυνθούν οι γνώσεις και να γίνει η καθημερινότητα λίγο πιο όμορφη.
Σε αντίθεση με όσους στέκονται αρνητικά απέναντι στο διαδίκτυο και στο blogging, εγώ είμαι υπέρ, γιατί είδα ακριβώς τα όσα μου πρόσφερε.
Πιστεύω πως όποιος απέχει από αυτό στην σημερινή εποχή, χάνει ένα σημαντικό εργαλείο και μέσο επικοινωνίας.
Το μεγαλύτερο κέρδος μου είναι ότι υπήρξαν άνθρωποι που αισθάνθηκαν, που μπόρεσαν να καταλάβουν και να έρθουν πιο κοντά μου.
Φυσικά δεν γίνεται να ταιριάξεις και να έχεις κοινά με όλους, αυτό είναι αδύνατο.
Ποτέ δεν θέλησα την "εύκολη" πλειοψηφία, δεν είμαι γενικώς άνθρωπος της "οχλαγωγίας", των εντυπώσεων...
Άλλωστε νομίζω πως αυτά που κατά κύριο λόγο μοιράζομαι μαζί σας, λογικά δεν ταιριάζουν σε πλειοψηφίες.
Μα αυτό ποτέ δεν με ενδιέφερε.
Πάντα με κάποιους έρχεσαι πιο κοντά, με κάποιους απομακρύνεσαι, με άλλους δεν ταιριάζεις καθόλου, απογοητεύεσαι ή τους απογοητεύεις...
Κοιτώντας παλιές αναρτήσεις, έρχονται ξανά στο μυαλό άτομα που υπήρχαν ανάμεσα μας, μα πλέον διέγραψαν το blog τους, είτε αποφάσισαν να το εγκαταλείψουν, άτομα που μου έδωσαν πράγματα -και μάλλον ούτε που το κατάλαβαν- στιγμές του προηγούμενου διαστήματος με αρκετές δυσκολίες, αγωνίες, εμπόδια, και ας μη μοιράστηκα κάποια πράγματα εδώ...
Καθώς κανείς δε ξέρει τι επιφυλάσσει το μέλλον, δεν γνωρίζω ειλικρινά ποια θα είναι η συνέχεια και εδώ.
Δε σας κρύβω πως υπήρξαν αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες που σκέφτηκα να κλείσω το blog, κάποιοι από εσάς, κάτι γινόταν και με κρατούσαν ανάμεσα σας.
Όποτε αισθανθώ πως πλέον δεν έχω κάτι άλλο να δώσω, πως δεν έχει νόημα να συνεχίσω, στιγμιαία θα το σταματήσω.
Θα είμαι εδώ, μόνο όσο θα έχω τη δύναμη να μοιράζομαι τα όνειρα μου, το πάθος, την αλήθεια, την αγάπη, τη θετικότητα, τα πράγματα που ακόμη με κρατάνε...
Όλα όσα πιστεύω -με τη δική μου αντίληψη, αξίες, βιώματα, τρόπο σκέψης- ότι αξίζουν σε αυτή τη ζωή.
Δημοσίευση σχολίου